UM Skalbmierz - skalbmierz.eu

Po zakończeniu wojny w 1945 r. przywrócono przedwojenny podział administracyjny państwa na województwa, powiaty i gminy. Powiat pińczowski wrócił do dawnego województwa kieleckiego i do swych starych granic. Na jego obszarze znajdowało się przed wojną trzy miasta: Pińczów, Działoszyce i Skalbmierz. Taki stan utrzymał się do 1956 r., kiedy to utworzono powiat kazimierski, obejmujący swym zasięgiem południową część powiatu pińczowskiego, w tym dwa miasta: Działoszyce iSkalbmierz. Reforma administracji w 1975 r. zniosła powiaty i wprowadziła dwustopniową administrację terenową: województwo i gminę. Od tamtego czasu Skalbmierz jest siedzibą władz miasta i gminy. Z dniem l I 1999 r. przeprowadzona została reforma administracji i przywrócono powiaty. Tak więc obecnie miasto i gmina Skalbmierz leży w powiecie kazimierskim, w województwie świętokrzyskim. Do 1950 r. na czele administracji samorządowej miasta Skalbmierza stał burmistrz, potem ograniczając decyzjami politycznymi samorządność wprowadzono urząd przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej. Od 1973 r. funkcję tę pełnił naczelnik miasta i gminy, a od 1990 r., po dokonanych przemianach ustrojowych, władzę wykonawczą w mieście i gminie sprawuje burmistrz. Najwyższym organem ustawodawczym w mieście i gminie jest Rada Miejska. Pierwszym burmistrzem Skalbmierza po wojnie był Stanisław Zwolański, kolejnym Kazimierz Żylski. We wspomnianej już "Kronice miasta Skalbrnierza" znajduje się zapis, że 3 marca 1946 r. poświęcono i oddano do użytkowania skalbmierskiej OSP motopompę o imieniu "Baśka", której chrzestnymi była rzesza obywateli miasta. Warto przytoczyć ich nazwiska; uroczystość odbywała się na rynku, a ksiądz proboszcz Józef Kyzioł w towarzystwie ojca miasta i prezesa Zarządu Powiatowego OSP z Pińczowa Stanisława Syguta, poświęcił motopompę. Rodzicami chrzestnymi "Baśki" byli: Maria Anielska, Roma Bączek, Maria Chmielowa, Elżbieta Chróścielewska, Zdzisław Chróścielewski, Józef Ciesielski, Ludwik Ciesiński, Hali¬na Dąbkowa. Barbara Dutkiewiczowa, Stefania [anczur, T. Jasińska, Romuald Jasiński, An¬toni Karcz, Józef Komoniewski, Halina Kuszewska, Urszula Kwiatek, Zofia Kwiatek, Henryk Kwiatkowski, Stanisław Leksztoń, Jan Majewicz, Janina Mostek, Ryszard Niewiadomski, Stanisław Nowacki, R. Romanowska, Helena Rudecka, Maria Sikorska, Janina Skalska, Ma¬ria Szczygłowska, Wincenty Wolski, Janina Wójcikiewicz, Katarzyna Zwolańska. Skalbmierz wyszedł z wojny spalony i zrujnowany. W mieście panowała żałoba, mieszkańcy nie mogli otrząsnąć się po tragedii, jaka wydarzyła się tu 5 sierpnia 1944 r. Ale powoli odradzało się życie społeczne, kulturalne i gospodarcze, odbudowywano domy i gospodarstwa, odradzał się handel. 1 lipca 1948 r. powołano do życia Gminną Spółdzielnię "Samopomoc Chłopska", która w ciągu najbliższych kilkunastu lat wchłonęła upaństwawiane prywatne placówki handlowe i usługowe. Od wielu lat trwał proces upaństwawiania zakładów pracy, handlu, rzemiosła, gastronomii; polityka fiskalna państwa doprowadziła do bankructwa skalbmierskie młyny, sklepy, restauracje, ubojnie i masarnie. Pod koniec lat 50-tych w Skalbmierzu pozostały prywatne jedynie: szeroko znana restauracja Zdzisława Fikra, bar Honoraty Komoniew¬skiej, sklep spożywczy Józefy Zwolańskiej i sklep galanteryjny Franciszka Komoniewskiego. Gwałtowny rozwój urbanistyczny i gospodarczy Kazimierzy Wielkiej pozostawił Skalb¬mierz na uboczu zainteresowań władz wojewódzkich, przez co w drugiej połowie lat 50-tych nastąpiła gospodarcza stagnacja miasta. W 1952 r. zakończono elektryfikację Skalbmierza. W 1946 r. na placu obok Domu Parafialnego odsłonięto pomnik tragedii skalbmierskiej 5 VIII 1944 r. Autorem pomnika był Jerzy Bandura usis w Chabówce - 1987 w Krakowie), rzeźbiarz i medalier, uczeń Ksawerego Dunikowskiego, autor pomnika Adama Mickiewicza w Nowym Sączu i Mikołaja Kopernika w Chorzowie, a przede wszystkim Pomnika Grun-waldzkiego odsłoniętego w 1960 r. (razem z Witoldem Cęckiewiczem). Uwarunkowania polityczne sprawiły, że następna uroczystość poświęcona pamięci ofiar pacyfikacji odbyła się dopiero 5 sierpnia 1957 r. We wrześniu 1947 r. wmurowano akt erekcyjny pod budowę Domu Strażaka. Budynek ten pełni do tej pory funkcję siedziby Ochotniczej Straży Pożarnej i sali widowiskowej, a przez wiele lat była też tam siedziba miejscowego Domu Kultury. W 1961 r. w tejże sali widowiskowej wystąpił popularny wówczas zespół .Wesołego Autobusu". W okresie powoj ennym Skalbmierz zasłynął w regionie jako mocny ośrodek szkolnictwa zawodowego. W 1959 r. z inicj atywy miejscowego nauczyciela Emiliana Jarosa (1902-1970) zorganizowano w Skalbmierzu Szkołę Przysposobienia Zawodowego z kierunkami naucza¬nia: krawiectwo dla dziewcząt i ślusarstwo dla chłopców. Szkoła mieściła się w budynkach przy ul. l-go Maja (budynki Okręgowych Warsztatów Samochodowych) pozostałych po przykościelnym szpitalu, przytułku dla starców i areszcie miejskim. 12 maja 1960 r. szkoła uzyskała status Zasadniczej Szkoły Zawodowej. W kwietniu 1964 r. rozpoczęto budowę kompleksu nowych budynków szkoły przy ul. Kanonijskiej, w 1966 r. oddano do użytku internat, w 1968 r. sale lekcyjne, a w trzy lata później warsztaty szkolne i dom nauczyciela. Po przeniesieniu szkoły do nowego obiektu, opuszczone budynki zajęły Okręgowe Warsztaty Samochodowe - Filia zakładów krakowskich, gdzie przez długie lata produkowano m.in. pierścienie Seghera i kalamitki. W 1973 r. szkołę skalbmierską przekształcono w Zespół Szkół Zawodowych, składający się z Zasadniczej Szkoły Zawodowej i Liceum Zawodowego. Naukę w Zespole pobierało 600 uczniów. Pierwszym dyrektorem szkoły zawodowej był w l. 1959-1970 Emilian Iaros, a po nim w latach 1970-1991 - Józef Łyp. Od 1991 do 1998 r. - Stanisław Tomczyk. Od l IX 1998 do 2003 r. dyrektorem był Aleksander Łach, następnie w l. 2003-2007 Tadeusz Kowalczyk, obecnie od 2007 r. dyrektorem jest Beata Malinowska. Wspomniano już o skalbmierskim szkolnictwie podstawowym. W 1978 r. rozpoczęcie budowy nowego budynku szkoły podstawowej było możliwe dzięki zaangażowaniu ówczesnego naczelnika MiG w Skalbmierzu Mariana Szarpaka, gminnego dyrektora szkół Zdzisława Kaszy i wsparciu szefa doradców premiera rządu polskiego Edmunda Więckowskiego rodem z Kobylnik. Po długich latach starań uzyskano pozwolenie na budowę i odpowiednie fundusze. Szkoła została oddana do użytku l VI 1985 r. W skalbmierskiej podstawówce naukę pobiera ok. 600 dzieci; jest to jedna z największych szkół podstawowych w województwie z salą gimnastyczną. Trzeba wspomnieć nazwiska dyrektorów tej szkoły po wojnie: do 1959 r. Emilian Iaros, od 1959 r. Władysław Szymański, od 1973 do 1984 r. Zdzisław Kasza (dyrektor gminny szkół), od 1984 r. Stanisław Kądziela (dyrektor gminny szkół), następnie Stanisław Gruchała (1981-1988), Maria Oziębło (1988-1997), Mirosław Paryż (1997-2007) i obecnie od l IX 2007 r. Piotr Binkowski Nie ulega wątpliwości, że najświetniejszy okres w rozwoju Skalbmierza przypada na lata 60-te i 70-te ub. stulecia. Zasygnalizujmy chronologicznie tylko niektóre fakty i przedsięwzięcia, jakie ułatwiły życie mieszkańcom miasta. W 1964 r. rynek, który przez setki lat spełniał rolę targowicy, został zmieniony na zie-leniec i park, miejsce spotkań i wypoczynku; obecnie rynek nosi nazwę Placu Marii Skło-dowskiej-Curie. W 1967 r. rozpoczął funkcjonowanie Zakład Gospodarki Komunalnej, w 1969 r. położono asfalt na drogach przelotowych przez miasto, w latach 1971-74 przeprowadzono regulację odcinka rzeki Nidzicy, a w 1974 r. oddano do użytku nowy most drogowy na tej rzece. Wybudowano w tamtych latach dom towarowy, budynek Urzędu Miasta i Gminy oraz dwa bloki mieszkalne. Skalbmierzanie szczególnie dumni są z dwóch faktów historycznych: z tego, że pierw-szym rektorem odnowionej Akademii Krakowskiej był ich rodak Stanisław Skalbmierczyk, oraz z faktu, że w ich mieście - co prawda krótko - przebywała Maria Skłodowska-Curie. W grudniu 1967 r. z inicjatywy mieszkańców miasta: Władysława Sikorskiego, Mariana Okarmusa i Józefa Jasińskiego wmurowano we frontową ścianę budynku Prezydium Miejskiej Rady Narodowej tablicę pamiątkową, a nazwę Rynek przemianowano na Plac Marii Skłodowskiej-Curie. Warto przypomnieć, że w Skalbmierzu trzykrotnie (w 1966,1977 i 1994 r.) odbywały się sesje naukowe związane z sierpniową tragedią miasta w 1944 r. 5 VIII 1969 r. Rada Państwa PRL nadała miastu Krzyż Grunwaldu III klasy. Historycznym wydarzeniem było również nadanie w 1968 r. przez Miejską Radę Narodową honorowego obywatelstwa miasta Skalbmierza następującym osobom: generałom Franciszkowi Księżarczykowi (1906-1991) i Stefanowi Szymańskiemu (1919-1999) oraz pułkownikom Józefowi Maślance (1883-1968) i Zygmuntowi Bieszczaninowi (1923-1998). Podczas sesji naukowej, jaka odbyła się w Skalbmierzu w dniach 5-7 sierpnia 1994 r., zorganizowanej w ramach obchodów 50 rocznicy pacyfikacji i obrony miasta, obecni byli m.in. generał brygady Bolesław Michał Nieczuja-Ostrowski ps. „Tysiąc" oraz płk Zygmunt Bieszczanin. Trzy dni w Skalbmierzu Opisy tragicznego sierpnia skalbmierskiego w 1944 r, znajdują się w licznych publikacjach naukowych, popularyzatorskich i wspomnieniach. Mieszkańcy tego miasteczka nad Nidzicą zawsze pamiętali o swych najbliższych, zamordowanych w bestialski sposób podczas pacyfikacji miasta, i o partyzantach walczących w boju pod Sielcem 26 lipca 1944 r. i w obronie miasta 5 sierpnia 1944 r. W 50 rocznicę tamtych wydarzeń władze miasta zorganizowały trzydniowe uroczystości pod nazwą„Dni Skalbmierza". Kilkanaście dni wcześniej, 26 lipca tr. miała miejsce skromna, choć ważna uroczystość na przedmieściach Skalbmierza, w Sielcu Biskupim, gdzie na ścianie historycznej kapliczki odsłonięto i poświęcono tablicę pamiątkową ku czci partyzantów walczących właśnie tu przed 50 laty - ich walka była początkiem istnienia Rzeczypospolitej Partyzanckiej Kazimiersko-Proszowickiej. Odsłoniętą tablicę poświęcali księża: Tadeusz Szot, proboszcz Skalbmierza i Jan anioł, proboszcz Topoli. Uroczystość uświetnili swą obecnością uczestnicy tamtych historycznych wydarzeń, oprawę muzyczną zapewnili członkowie orkiestry dętej ze Skalbmierza. Główne uroczystości rozpoczęły się w kolegiacie pw. św. Jana Chrzciciela w Skalbmierzu w piętek 5 sierpnia o godz. 10 rano. Mszę św. koncelebrowaną odprawił przy współudziale ośmiu księży ks, biskup Mieczysław Jaworski. Obecni byli generałowie: Franciszek Kamiński, komendant główny BCh i Bolesław Michał Nieczuja-Ostrowski, dowódca 106. DP AK. Na Mszy św. obecny był też płk Zygmunt Bieszczanin, posłowie na Sejm RP Alfred Domagalski, Tadeusz Kowalczyk i Mirosław Pawlak, minister ds. kombatantów Adam Dobroński, wicewojewoda kielecki Henryk Długosz, przewodniczący Kieleckiego Sejmiku Samorządowego Józef Szczepańczyk, a także burmistrzowie i wójtowie z okolicznych miast i gmin: z Działoszyc, Kazimierzy Wielkiej, Bejsc, Pałecznicy i Jędrzejowa. W uroczystości uczestniczyło ponad 40 pocztów sztandarowych. Po Mszy św. zebrani udali się na przykościelny skwer przed Pomnik Martyrologii Mieszkańców Skalbmierza; od rana pełnili tam wartę honorową. żołnierze Centrum Szkolenia ONZ w Kielcach. Przemówienia okolicznościowe wygłosili: burmistrz Skalbmierza Michał Markiewicz, oraz zaproszeni oficjele. Odczytano apel poległych, poszczególne delegacje złożyły wiązanki kwiatów pod pomnikiem, a następnie delegacje kombatantów i młodzieży przeszły na cmentarz parafialny, gdzie oddano hołd spoczywającym tam w grobach zbiorowych i rodzinnych żołnierzom z I wojny św, żołnierzom Września 1939 r. i partyzantom z lat 1939-1945. Po południu uroczystości trwały na stadionie KS „Victoria". Z półgodzinnym koncertem wystąpiła orkiestra dęta garnizonu kieleckiego pod batutą. mjr. Stefana Malinowskiego, montaż słowno-muzyczny zaprezentowali uczniowie z miejscowej szkoły podstawowej, a na zakończenie wystąpiła ze znakomitym koncertem najlepsza bodaj na Ponidziu orkiestra dęta ze Skalbmierza, pod batutą kapelmistrza Bolesława Sikorskiego. W sobotę 6 sierpnia władze miasta zorganizowały sesję popularnonaukową na temat wydarzeń sprzed 50 laty. Referaty orientujące w stanie badań nad wypadkami skalbmierskimi wygłosili: mgr Stanisław Zaręba ze Skalbmierza i mgr Stanisław Piwowarski z Krakowa. Następnie blisko 70 zebranych osób z zainteresowaniem wysłuchało dyskusji, w której brali udział uczestnicy i świadkowie bitwy 5 VIII 1944 r. W przerwie obrad nabyć było można wydany na okoliczność „Dni Skalbmierza" ciekawie zredagowany „Diariusz Skalbmierski". Pracownikom Zespołu Szkół Zawodowych, gdzie odbywała się sesja, zawdzięczać należy miłą atmosferę spotkania i iście staropolską gościnność. Z takę sarnę atmosferę spotkali się uczestnicy festynu w dniu 7 sierpnia na stadionie K.S.„Victoria". Na obrzeżach stadionu sprzedawano książki, okolicznościowe wydawnictwa i plakietki, ku uciesze dziatwy kręciła się karuzela, na płycie stadionu rozegrano dwa mecze, m.in. „Wawel" Kraków zmierzył się z miejscową „Victorią". Na scenie trwały konkursy: na najpiękniejszą dziewczynę lata, na najmilszą nastolatkę, wreszcie na sołtysa stulecia w gminie Skalbmierz — został nim Marian Gaweł z Małoszowa. Po raz kolejny wystąpiła znakomita orkiestra dęta Bolesława Sikorskiego i wreszcie dwa zespoły folklorystyczne: „Pojałowianld" i „Rosiewianki"; ten ostatni zespół działa przy Skalbmierskim GOK-u. Do późnych godzin nocnych trwała zabawa ludowa — i to był już ostatni akcent trzydniowych uroczystości w Skalbmierzu. Dodać należy, że przez trzy dni pracowała harcerska stacja krótkofalarska o znaku SP7ZFS/R Nawiązywano łączność z krótkofalowcami w całej Polsce, m.in. w Bydgoszczy, Gdyni, Warszawie, Lublinie, Starachowicach, odezwali się też krótkofalowcy ze Słowacji i Austrii. Skalbmierscy krótkofalowcy zaskoczeni byli wiedzą o historii ich miasta, jaką wykazał jeden z rozmówców z Puław. W ciągu trzech dni stację radiową obsługiwali: Zbyszek Pudo SP7LFN, Jurek Kryś SP0073KI, Krzysztof Kędziela SP7THA, Aneta Szczypior, Arek Mostek SP0097KI, Zbyszek Mzyk, Agata Kłębek oraz gościnnie kolega Ryszard SP9WZH. Stanisław M. Przybyszewski, „Gazeta Buska", 1994, nr 36 Oddajmy głos ojcu miasta Michałowi Markiewiczowi, który w 1992 r. tak prezentował obraz swego miasta i gminy na łamach Magazynu Społeczno-Kulturalnego Ziemi Kazimierskiej „Nowa Nidzica" (Nr 2 z 1992 r.): Miasto i gmina Skalbmierz zajmuje powierzchnię 86 km kwadratowych i zamieszkuje je 8008 mieszkańców. W skład miasta i gminy jako jednostki administracyjne wchodzi miasto Skalbmierz z 1343 mieszkańcami oraz 23 sołectwa o łącznej liczbie mieszkańców 6465. Z ogólnej powierzchni miasta i gminy ponad 90% stanowią grunty rolne, a ich rolniczym wykorzystaniem zajmuje się 1380 gospodarstw rolnych oraz jeden PGR. W 1991 r. na terenie miasta i gminy działalnością gospodarczą i usługową zajmowały się trzy spółdzielnie oraz pięć zakładów państwowych, a także prywatne zakłady usługowe i rzemieślnicze, natomiast działalność handlowa zdominowana była przez sektor spółdzielczy. Zespół Szkół Zawodowych w Skalbmierzu kształci młodzież z terenu miasta i gminy oraz z gmin ościennych, przygotowując ją do najbardziej przydatnych w naszym regionie zawodach, natomiast nauczanie podstawowe prowadzi 10 placówek — szkół podstawowych. W latach 70-tych przy wydatnej pomocy władz Gminy miejscowego społeczeństwa oraz funduszu NFPZ wybudowano przychodnię oraz aptekę wraz z mieszkaniami dla lekarzy i farmaceutów. Rok 1991 - pomimo ogólnie znanych trudności był pomyślny w realizacji zadań gospodarczych w mieście i gminie. Kontynuowano rozpoczętą wcześniej inwestycję, tj. budowę oczyszczalni ścieków w Topoli oraz budowę rejonowego wysypiska śmieci w Sielcu Biskupim. Wybudowano 3160 mb nowych dróg wiejskich, 200 mb ulic w mieście oraz przeprowadzono modernizację chodników. Wspólnie z sąsiednimi gminami poczyniono starania o rozpoczęcie prac w zakresie telefonizacji wsi, gazyfikacji i budowy wodociągu. Powstały cztery komitety telefonizacji wsi: w Topoli, Sielcu Kolonii, Drożejowicach i Boszczynku. Uległ poprawie stan wyposażenia technicznego Zakładu Gospodarki Komunalnej poprzez zakup samochodu ciężarowego Jelcz, koparko-spycharki, autobusu i innego drobnego sprzętu. Pozwoli to prowadzić taniej i efektowniej prace inwestycyjne i remontowe. Troską Rady Miasta i Gminy były również te dziedziny, które co prawda nie przynoszą wymiernych korzyści materialnych, jednak są bardzo ważne, a mam tu na uwadze ochronę zdrowia, oświatę i kulturę. Ze skromnych środków budżetu miasta i gminy wspomagano szpital w Kazimierzy Wielkiej, miejscowy Ośrodek Zdrowia (zakup opału), Zespół Szkół Zawodowych w Skalbmierzu (remonty i przyłączenia do wodociągu) oraz szkoły podstawowej (prace remontowe). Partycypowano w kosztach budowy ujęcia wody w Pałecznicy, co w przyszłości pozwoli poprawić zaopatrzenie w wodę 14 wsi w południowej części gminy oraz ujęcia wody w Płużkach (Buszków) - tu nastąpi poprawa w zaopatrzenie w wodę dla części Skalbmierza oraz wsi: Drożejowice, Sielec Biskupi i Topola. Kontynuowano budowę wodociągu w Skalb-mierzu na ul. Kanonijskiej i ul. Pułaskiego. Wystąpiły również zjawiska negatywne wywołane recesją. Zaprzestały swojej działalności Okręgowe Warsztaty Samochodowe, Państwowe Zakłady Zbożowe, Spółdzielnia Ogrodnicza. Poważne trudności mają pozostałe zakłady, jak POMO Topola, GS w Skalbmierzu i Spółdzielnia Kółek Rolniczych. Sytuacja ta zwiększa liczbę bezrobotnych, dla których w obecnej chwili brak jakiejkolwiek pracy. Organizowane doraźne roboty interwencyjne nie rozwiązują problemu bezrobocia. Znane ogólnie trudności budżetowe w skali kraju nie stwarzają jasnej perspektywy na najbliższe lata. Ambicją samorządu Miasta i Gminy jest doprowadzenie wcześniej rozpoczętych inwestycji, tj. rejonowego wysypiska śmieci, oczyszczalni ścieków w Topoli, ujęć wody w Pałecznicy i Płużkach, kontynuowanie trzeciego etapu budowy wodociągu w Skalbmierzu. Ważnym i koniecznym przedsięwzięciem na lata następne będą: budowa oczyszczalni ścieków dla Skalbmierza, budowa wodociągu dla 14 wsi w oparciu o ujęcie wody w Pałecznicy, rozwinięcie przetwórstwa płodów rolnych w oparciu o przejętą bazę byłych Pań-stwowych Zakładów Zbożowych, co pozwoli stworzyć kilkadziesiąt nowych miejsc pracy, wreszcie budowa i modernizacja dróg i ciągów komunikacyjnych". „Sprawozdanie z wykonania budżetu Miasta i Gminy Skaibmierz za rok 1992" podaje, że budżet miejsko gminny na tenże rok wynosił blisko 7 i pół miliarda złotych. Z kwoty tej wydatkowano ponad półtora miliarda zł na gospodarkę komunalną, ponad pół miliarda na oświatę i wychowanie, 753 miliony zł na opiekę społeczną, ponad pół miliarda na rolnictwo, ponad 700 milionów na kulturę i sztukę, ok. 50 milionów na ochronę zdrowia, przeszło 25 milionów na kulturę fizyczną i blisko dwa i pół miliarda na administrację samorządową. Zaoszczędzono ponad 630 milionów zł, co było efektem bardzo oszczędnej gospodarki środkami finansowymi i uzyskania wyższych niż planowano dochodów prze-kazanych przez Urząd Skarbowy oraz pozyskania środków spoza budżetu. W przyszłym, 1994 r. kończy się kadencja obecnej Rady Miasta i Gminy Skalbmierza. Odbędą się wybory, pozostaną ci sami radni lub przyjdą na ich miejsce nowi. Będzie to zależeć od obywateli miasta i gminy, od tych wszystkich, którzy ocenią pracę obecnego samorządu i zadecydują o dalszej przyszłości swego grodu. I chociaż - jak powiada poeta - przemija postać świata, to blisko tysiącletnia historia sławnego miasteczka położonego nad Nidzicą, trwać będzie dalej. Patrząc na majestatyczną budowlę kolegiaty skalbmierskiej, przechadzając się ulicami tego starożytnego miasta, zamyślając się nad setkami i tysiącami mogił na miejscowym cmentarzu, miejmy świadomość, że nasze pokolenie jest zaledwie niewielką cząstką dziejów miasta. Przed nami pracowały tu dziesiątki i setki pokoleń przodków, po nas przyjdą pokolenia następne, naszych dzieci i wnuków. I w tej sztafecie pokoleń, niezależnie od różnych uwarunkowań historycznych, gospodarczych i politycznych, Skalbmierz będzie trwał i rozwijał się. Warunek jest tylko jeden: tak, jak my przejęliśmy od swoich dziadów i ojców umiłowanie tej małej skalbmierskiej ojczyzny, takie samo umiłowanie przekażemy naszym dzieciom i wnukom. „Victoria" Skalbmierz Klub sportowy, zorganizowany w Skalbmierzu w 1925 r. przez Zbigniewa Redycha. Pierw-sza nazwa klubu brzmiała - Skalbmierski Klub Sportowy. Kilka lat później zorganizowano w Skalbmierzu drugą drużynę piłkarską pod nazwą Victoria; inicjatorem tej drużyny był Roman Sikorski. Wyróżniała się sekcja lekkoatletyczna, która w 1928 r. zdobyła I miejsce na Wojewódzkich Zawodach Lekkoatletycznych w Kielcach, w składzie: Jan Banasiewicz, Mieczysław Biedra, Józef Karasiński, Józef Majewicz, Mieczysław Szczygłowski i Edward Zwolański. W 1934 r. nastąpiła fuzja obu drużyn pod nazwą Skalbmierski Klub Sportowy. Ciekawostką jest, że w okresie okupacji skalbmierscy piłkarze rozegrali mecz z drużynę okupantów, wygrywając 3:2. Po wojnie drużyna występowała pod nazwą „Skalbmierzanka". W 1955 r. Kielecki Okręgowy Związek Piłki Nożnej zarejestrował klub pod szyldem „LZS Skalbmierz''. Od 1964 r. drużyna występowała pod nazwą LZS Victoria Skalbmierz i właśnie w latach 70. i 80. odnosiła największe sukcesy na boiskach piłkarskich. W 1999 r. na krótko połączyła się z rezerwami Nidy Pińczów i występowała pod nazwą Victoria/Nida II Skalbmierz. Obecnie występuje pod szyldem Victoria Skalbmierz. Na przestrzeni dziesięcioleci od 1945 r. prezesami drużyny byli; Stanisław Bucki, Zdzisław Fikier, Tadeusz Kotyza, Stanisław Gruchała, Jarosław Białczyk i obecnie - Andrzej Mastalerz. 153


Opracowano na podstawie Książki "Skalbmierz 1217-2017"; autorstwa A.Bienias, S.M Przybyszewski; Wydanie III uzupełnione i poprawione